‘Er werd een man opgenomen op de verpleegafdeling. Er was bij hem sprake van decompensatio cordis, benauwdheidsklachten en oedeem in de benen. Na het toedienen van een infuus met diuretica zagen we hem zienderogen opknappen. Binnen de kortste keren was hij een heel ander mens. Na enkele dagen kon hij – met een kleine aanpassing aan de medicatie - alweer naar huis.’ Manon voegt toe: ‘Ik vind het mooi om het herstelproces van mensen mee te maken en tijdens dat proces van betekenis te kunnen zijn.’
Ik vraag haar wat ze bedoelt met “van betekenis zijn”. Manon: ‘We hebben gedurende een opname als verpleegkundige allerlei taken. Een daarvan is informatie en uitleg geven. Daarmee geven we de patiënt inzicht in het ziektebeeld en stellen we hem gerust. Het gebeurt bijvoorbeeld nogal eens dat mensen in paniek raken als ze het benauwd hebben. Uitleg helpt dan. Net als maatregelen om de klachten te verlichten, denk aan vernevelen. Verder ondersteunen we de patiënt – als dat nodig is - om uit bed te komen. Of juist door een katheter te geven, zodat de patiënt even kan blijven liggen. Of we helpen bij het weer zelf oppakken van activiteiten zoals wassen en aankleden. Bij ontslag spreken we leefregels en adviezen met de patiënt door. Daarnaast schakelen we, als dat gewenst is, een geestelijk verzorger in en regelen we via het Transferbureau zorg voor na het ontslag.
Als ik erover nadenk wat er allemaal bij ons vak komt kijken, inclusief al het regelwerk, de administratie en de telefoontjes met familie en andere disciplines, als ik erbij stilsta wat we allemaal doen en hoe dankbaar patiënten vaak zijn; ja, dan voel ik me trots.’
Ziet jouw omgeving dat ook zo, vraag ik Manon. Ze lacht: ‘Toen ik verzorgende IG was, dachten mensen dat ik hele dagen billen waste. Als ik na een dienst thuis iets over mijn werk vertel, zeggen mijn ouders: “Zeg, we zijn aan het eten, hoor.” En dan besef ik weer: voor mij is het heel vanzelfsprekend om over zulke dingen te praten, maar voor mensen buiten dit vak niet.’
Doktertje spelen, tv-programma’s over het ziekenhuis bekijken; Manon wist al vroeg dat ze later in een ziekenhuis wilde werken. Na haar diploma verzorgende IG deed ze daarom meteen de versnelde opleiding tot mbo-verpleegkundige. Ze is blij met haar keuze voor het ziekenhuis, ze zou nergens anders willen werken. ‘Ik zit in de flexpool en draai vlinderdiensten’, vertelt Manon. ‘Dat is een mooie manier om te ontdekken welke kant ik op wil. Inmiddels is me al duidelijk dat ik een voorkeur heb voor de beschouwende afdelingen.
"Als ik erbij stilsta wat we allemaal doen en hoe dankbaar patiënten vaak zijn; ja, dan voel ik me trots."
Ik houd ervan om mensen wat langer te verzorgen en wat meer een band met hen op te bouwen. Ook vind ik de ziektebeelden op de beschouwende afdelingen interessanter, meer diepgang hebben. Uiteindelijk wil ik graag op een vaste afdeling met een vast team komen te werken en misschien een specialisatie doen. Of ik de HBO-opleiding zou willen volgen? Dat weet ik nog niet. De regelzaken waarmee een regieverpleegkundige zich bezighoudt, vind ik minder interessant. Ik haal mijn energie uit het contact met patiënten, ik sta het liefst aan het bed.’
Manon is trots op wat ze als verpleegkundige mag betekenen voor patiënten. ‘Ik stel patiënten vaak de vraag: “Kan ik iets voor u doen?” en zorg voor humor en contactmomenten, bijvoorbeeld tijdens een controle of tijdens het toedienen van medicatie.’
Waar is ze nog meer trots op? ‘Op de korte lijntjes met artsen en andere disciplines, waardoor we patiënten snel de hulp kunnen bieden die ze nodig hebben. Dat is een groot voordeel van een kleiner ziekenhuis! Daarnaast ben ik trots op mijn collega’s. Iedereen zorgt voor zijn of haar eigen patiënten, maar we helpen elkaar en zorgen samen dat het werk afkomt. Die hulpbereidheid is er ook tussen afdelingen onderling. Gisteren moest ik bijvoorbeeld een tracheacanule uitzuigen, maar dat had ik nog niet vaak gedaan, dus ik belde de IC met de vraag “Hoe moet dat?” Fijn dat ze dan meteen komen helpen!’
De kracht van samen
Volg ons