Hij had kanker en was terminaal. Hij wist: als ik weer ga bloeden, kom ik te overlijden. Op een dag was het zover. Bloedend lag hij op de afdeling spoedeisende hulp. Gelukkig was hij aanspreekbaar. Heel bewust nam hij afscheid van zijn vrouw en kinderen. Wij stonden erbij en konden niets voor hem doen.’
‘Hij had kanker en was terminaal. Hij wist: als ik weer ga bloeden, kom ik te overlijden. Op een dag was het zover. Bloedend lag hij op de afdeling spoedeisende hulp. Gelukkig was hij aanspreekbaar. Heel bewust nam hij afscheid van zijn vrouw en kinderen. Wij stonden erbij en konden niets voor hem doen.’
"Luchtigheid is nodig voor een goede balans tussen je rol als zorgprofessional en jou als mens."
Als je op de SEH werkt, ben je gewend te handelen, levens te redden, zegt Silvia. Betekent dat voor jou dan dat je niet van betekenis bent als je pas op de plaats moet maken, vraag ik haar. ‘De rol van verpleegkundige op de SEH gaat verder dan alleen het uitvoeren van medische handelingen’, antwoordt ze. ‘Een patiënt ziet ons meestal eerder en vaker dan de arts. Wij doen samen met de arts de eerste opvang van de patiënt, we screenen, onderzoeken en geven (pijn)medicatie. Vrijwel altijd is het voor de patiënt en zijn naasten indrukwekkend en soms angstig om op de spoedeisende hulp in het ziekenhuis te belanden. Natuurlijk ligt onze eerst prioriteit bij het verlenen van de juiste medische zorg. Maar mensen zoveel mogelijk op hun gemak stellen, uitleg geven, bij hen zijn, een hand op een schouder leggen, is vaak net zo belangrijk. Als iemand zich goed opgevangen weet, geeft dat vertrouwen. Is dat vertrouwen er niet, dan sta je in het vervolgtraject meteen al op achterstand.’
‘Ik heb altijd in het ziekenhuis willen werken, al had ik nog geen vastomlijnde plannen over wat ik daar dan zou gaan doen en droomde ik tegelijk ook van een toekomst als danseres. Toen ik op de middelbare school in een folder de prachtige term ‘Radiodiagnostisch laborant’ tegenkwam, was de knoop snel doorgehakt. Maar na drie maanden stopte ik alweer, het was veel te technisch, niets voor mij. Wel spraken de stagedagen op de SEH me aan. In combinatie met het tv-programma ’12 Steden, 13 Ongelukken’, waardoor ik in mijn kinderjaren ongelukken en ambulances al interessant vond, kwam ik vervolgens op het idee dat ik wel op de spoedeisende hulp zou willen werken. Zo kwam het beroep van verpleegkundige in beeld. De stage op Traumatologie tijdens de opleiding HBO-V bevestigde voor mij dat ik een goede keus had gemaakt. Na mijn diploma werkte ik korte tijd in de kinderopvang en zette ik samen met een collega een nieuwe BSO op. Daarna kreeg ik de kans om op de afdeling Traumatologie in Apeldoorn ervaring op te doen. Mijn dansdroom en mijn ziekenhuisambities zijn trouwens eenmaal samengekomen: na de verbouwing van Gelre Apeldoorn danste ik in Orpheus mee in de musical ‘Operatie Lukas’ van Gelre Apeldoorn.’
“Ik ben trots op de kennis en kunde waarmee wij als verpleegkundig team zorg leveren en hoe zelfstandig we daarin zijn.”
‘Na een paar jaar op de afdeling Traumatologie maakte ik de overstap naar de SEH. Ik vind deze setting superinteressant. Vooral de vraag: ‘Wat is er met jou aan de hand?’ boeit mij. Het is afwisselend werk en het spreekt mij aan dat je in een korte tijd intensief contact met een patiënt hebt en veel doet. Natuurlijk maak je in dit werk regelmatig heftige situaties mee. Dat hoort erbij. Je praat erover met je collega’s en daarna laat je het weer los. We werken in een team met fijne collega’s, met wie we ook veel lol maken. Gek doen op de gang, maffe foto’s van elkaar maken: die luchtigheid is nodig voor een goede balans tussen je rol als zorgprofessional en jou als mens. Is die balans niet goed, dan kun je dit werk niet doen.’
‘Ik ben trots op de kennis en kunde waarmee wij als verpleegkundig team zorg leveren en hoe zelfstandig we daarin zijn. Anders dan men vaak denkt, werken we niet alleen in opdracht van en zijn onze taken niet alleen verzorgend, maar steeds meer ook medisch. Het beeld van zusters die billen wassen en bedden verschonen, kantelt langzaam naar dat van zorgprofessionals die het eerste aanspreekpunt zijn en die observeren, signaleren, klinisch redeneren en coördineren. Ik ben blij dat het perspectief op het verpleegkundig beroep steeds meer diepgang krijgt en er steeds meer erkenning komt voor de inhoud van ons beroep en de verantwoordelijkheden die daarbij horen. Verpleegkundigen zijn de spil. Je kunt niet om onze kennis en ervaring heen. Niet in de directe zorg en ook niet in het beleid van het ziekenhuis. Zonder ons is er geen ziekenhuis.’
Beleid. Dat houdt Silvia bezig. Niet voor niets heeft ze een opleiding zorgmanagement gedaan. ‘Niet om leiding te geven, dat past helemaal niet bij mij. Maar ik heb wel grote belangstelling voor de beleidskant van het verpleegkundige beroep. Zo ben ik op de afdeling SEH betrokken bij het formuleren van een heldere missie en visie, en bij het opstellen van een kwaliteitshandboek waarin we met elkaar vastleggen wat voor zorg we willen leveren en hoe we dat willen doen. In de toekomst wil ik me inzetten voor het verkleinen van de kloof tussen werkvloer en beleidsmakers. Ik geloof in een directe lijn tussen zorg en beleid. Op welke manier ik hieraan wil bijdragen? Dat moet zich nog uitkristalliseren.’
De kracht van samen
Volg ons